|
Οι πειρασμοί – εργαλεία σωτηρίας (Αποστόλου Μυριώτη, Μαθηματικού)
|
|
O Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολή του γράφει «ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου» (Εφ. 6.12) . Η πάλη στην οποία αναφέρεται ο άγιος είναι ο καθημερινός σκληρός αγώνας του ορθόδοξου χριστιανού με την αμαρτία. Αγώνας αδυσώπητος με τους ακαθάρτους δαίμονες και τον αρχηγό τους, τον μισάνθρωπο διάβολο. Για να κερδίσουμε την Βασιλεία του Ουρανών θα πρέπει με την Χάρη του Θεού να βγούμε νικητές σ’ αυτήν την πάλη. Πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η επιτυχής αντιμετώπιση των διαφόρων πειρασμών.
Το τι είναι πειρασμός το γνωρίζουμε από την πείρα μας όλοι. Πειρασμοί είναι οι διάφοροι «ψίθυροι» του πονηρού στο νου και την καρδιά μας, που έχουν ως σκοπό να μας ρίξουν στην αμαρτία και να μας χωρίσουν από τον Θεό• οι διάφορες σκέψεις και τα ποικίλα αισθήματα που γεννούν καταστάσεις δυσάρεστες , καθώς και τα προβλήματα και οι θλίψεις της καθημερινής ζωής.
Όλοι ανεξαιρέτως οι πειρασμοί προκαλούνται από τον διάβολο. Ο αντίπαλος σ’ αυτή τη μάχη έχει και συμμάχους: Τον κόσμο (περιβάλλον στο οποίο ζούμε, αντιλήψεις του, κρίσεις του) και τον ίδιο μας τον εαυτό (χαρακτήρας, φύση). Ο κόσμος δυστυχώς είναι γεμάτος σκοτάδι και αυτό προσφέρει στον άνθρωπο. Ο εαυτός μας ρέπει συνεχώς προς την αμαρτία. Το πήλινο σώμα μας επίμονα μας τραβά κάτω προς την γη. Η ακατάστατη από τα πάθη καρδιά μας προσκολλάται στα γήινα. Έτσι δημιουργούνται καταστάσεις που εκμεταλλεύεται ο εχθρός και επιφέρει τα πειρασμικά χτυπήματα.
Όμως, ο αγωνοθέτης Χριστός, δεν θα μπορούσε να μας αφήσει αβοήθητους. Πρώτον δεν παραχωρεί πειρασμούς εντονότερους από εκείνους που μπορούμε να αντέξουμε. Δεύτερον μας προετοιμάζει με την Χάρη Του, η οποία είναι ένα σάλπισμα προετοιμασίας για μάχη και συνάμα μια προστατευτική ασπίδα από τα δαιμονικά χτυπήματα.
Ο άνθρωπος πάλι, όταν βρεθεί στην δύσκολη ώρα του πειρασμού οφείλει να δείξει συμπεριφορά ανάλογη μ’ αυτή του καπετάνιου όταν το πλοίο του πέφτει σε τρικυμία. Να είναι κατ’ αρχήν ψύχραιμος, διότι ο πανικός εντείνει περισσότερο την κατάσταση, θολώνει τον νου, καταβάλλει τις πνευματικές δυνάμεις και δημιουργεί νέους πειρασμούς.
Αφού διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας θα πιάσουμε στα χέρια μας, με ταπείνωση και ελπίδα, το δυνατό όπλο της προσευχής, που χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος «γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς». Η προσευχή του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», που δεν πρέπει ποτέ να λείπει από το νου μας, να γίνεται το λάβαρο του αγώνα μας. Να επικαλούμαστε συνεχώς την Παναγία και τους Αγίους διότι αυτοί είναι οι σύμμαχοί μας εναντίον των σκοτεινών και ακαθάρτων δαιμόνων.
Η επιτυχής έκβαση της μάχης όμως δεν θα προκύψει αν δεν λάβουμε τις σωστές οδηγίες για το πώς πρέπει να πολεμήσουμε. Κάποιος πρέπει να καθοδηγεί τον αγωνιζόμενο, να διδάσκει τρόπους άμυνας και επίθεσης, να εμψυχώνει όποτε χρειάζεται και να βοηθεί. Ο πλέον κατάλληλος γι’ αυτό είναι ο πνευματικός πατέρας. Σε κάθε δυσκολία να ανοίγουμε την καρδιά μας στον πνευματικό που έχει το χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει τις καταστάσεις, καθώς και εμπειρία για να δώσει τις κατάλληλες, εξειδικευμένες συμβουλές για την συγκεκριμένη κατάσταση που ζούμε. Πολύ μεγάλη αξία έχει και η ευχή του, που πολλές φορές μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια του πονηρού.
Ακολουθώντας τα παραπάνω με αισιοδοξία, ταπείνωση, ευχαριστία στον Θεό και υπομονή ο πειρασμός θα περάσει. Το ιδανικό βέβαια είναι να περάσει χωρίς πτώση σε κάποιο αμάρτημα, αλλά και αν δεν γίνει έτσι, υπάρχει διόρθωση με την εξομολόγηση. Νοιώθοντας το βάρος να φεύγει, έρχεται η Χάρη του Θεού, η γαλήνη, η χαρά και ξεχειλίζει ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη στον Πανάγαθο Θεό. Δεν πρέπει όμως να εφησυχάσουμε, διότι κερδίσαμε μια μάχη και όχι τον πόλεμο. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να υπερηφανευθούμε νομίζοντας ότι οι προσπάθειές μας έδιωξαν τον πειρασμό. Οι δικοί μας κόποι δείχνουν μόνο την προαίρεσή μας. Η Χάρη του Θεού είναι αυτή που διώχνει τον πειρασμό. Χωρίς αυτήν, ο πειρασμός δεν θα έφευγε, ό,τι και να κάναμε. Αντίθετα χρειάζεται ταπείνωση, για να απομείνει ωφέλεια και να αποφύγουμε δυνατότερους πειρασμούς.
Τίθεται όμως το ερώτημα: Είναι απαραίτητο να περνάμε από τέτοια στάδια; Η απάντηση μας δίδεται από τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι διδάσκουν «έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος». «Χωρίς πειρασμούς η υπερηφάνεια θα μας έκανε δεύτερους Εωσφόρους». Η έμφυτη τάση μας προς την αμαρτία θα μας είχε καταποντίσει. Εδώ φαίνεται η χρησιμότητα των πειρασμών, αφού γίνονται εργαλεία στα χέρια του Θεού για να καταπατηθεί η υπερηφάνειά μας, καθώς και για να βγούν στην επιφάνεια τα πάθη μας και να τα πολεμήσουμε. «Όσο πιο βαθειά και συχνά οργώνουν οι θλίψεις και οι πειρασμοί την καρδιά μας, τόσο πιο καρποφόροι και καθαροί γινόμαστε» λέγει ένας Γέροντας. Προοδεύουμε σ’ όλες τις αρετές, αναζητούμε εντονότερα και ουσιαστικότερα τον Θεό και τέλος αποκομίζουμε πολύτιμη και ανεξάλειπτη πείρα για την συνέχεια του αγώνα μας.
Η ζωή μας χαρακτηρίζεται ως κοιλάδα στεναγμών και θλίψεων, στην οποία υπάρχει πυκνή ομίχλη πειρασμών. Για να φτάσουμε στη Βασιλεία του Θεού, «ένθα ουκ έστι πόνος, λύπη και στεναγμός», πρέπει απαραίτητα να περάσουμε από εκεί. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είθε με την Χάρη του Θεού να διανύσουμε επιτυχώς την πορεία μας , να φτάσουμε στον προορισμό μας και να απολαύσουμε την αιώνια χαρά και τα υπερκόσμια αγαθά που ετοίμασε ο Χριστός για όσους αγωνίζονται για την αγάπη Του.
|
|
|
|