|
Οι άγιοι απόστολοι Πέτρος και Παύλος (Αποστόλου Μυριώτου, Μαθηματικού)
|
|
Ο Κύριός μας στην επί του Όρους ομιλία του, αποκαλεί τους Μαθητές του , αλλά και κάθε χριστιανό, «άλας και φως του κόσμου» διότι ,όσον αφορά τους Αγίους Αποστόλους, με την διάδοση του Ευαγγελίου του φώτισαν τις σκοτισμένες από την αγνωσία και τα πάθη ψυχές των ανθρώπων και τις έσωσαν από τη σήψη της αμαρτίας. Πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν οι Μαθητές του Χριστού δεν συνέχιζαν το έργο Του; Σκότος και θάνατος θα κυρίευαν.
Στους Αγίους Αποστόλους (τους Μαθητές του Κυρίου αλλά και σ΄ άλλους Αγίους σύγχρονούς τους που διακονούσαν στο ίδιο έργο) έχουμε σήμερα διαδεδομένο τον Θείο Λόγο στον κόσμο. Η προσφορά τους σ΄όλη την ανθρωπότητα, ανεκτίμητη. Το μέγεθος της θυσίας τους, τεράστιο. Όλοι τους έκαναν το θέλημα του Θεού σε τέλειο βαθμό και με πολύ ταπείνωση, αφού θεωρούσαν τους εαυτούς τους «αχρείους δούλους». Έσωσαν όχι μόνον τους εαυτούς τους, αλλά και πλήθη ανθρώπων που δέχθηκαν το κήρυγμά τους.
Η Εκκλησία μας όμως, ανάμεσα απ΄ όλους αυτούς τους ταπεινούς και καθαρούς εργάτες του Ευαγγελίου, ξεχωρίζει δυο πρόσωπα, τους Αγίους Πέτρο και Παύλο, τους οποίους ονομάζει «Πρωτοκορυφαίους». Η διάκριση αυτή γίνεται διότι οι Άγιοι είναι πρώτοι μεταξύ ίσων, όπως η Εκκλησία διδάσκει και όχι επειδή οι υπόλοιποι είναι υποδιέστεροι ή το έργο τους δευτερεύον. Πιο συγκεκριμένα, ο μεν Άγιος Πέτρος τιμάται «ως των Αποστόλων προεξάρχων» , ο δε Άγιος Παύλος «ως υπέρ τους άλλους κοπιάσας».Ας δούμε λίγα στοιχεία από τη ζωή τους.
Ο Άγιος Πέτρος ήταν Εβραίος, καταγόμενος από την Βηθσαϊδά. Ήταν γιος του Ιωνά και αδελφός του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα. Ήταν νυμφευμένος με μια ανηψιά του Αγίου Αποστόλου Βαρνάβα και εργαζόταν ως ψαράς. Στο Αποστολικό αξίωμα κλήθηκε από τον Κύριο την ώρα που διόρθωνε τα δίχτυα του στη Λίμνη Γεννησαρέτ.
Από τότε ζούσε συνεχώς με τον Χριστό κατά τα έτη της δημόσιας δράσης του. Μετά την Πεντηκοστή κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία και την Αντιόχεια. ΄Επειτα στα μέρη του Ευξείνου Πόντου, στην Γαλατία, την Καππαδοκία, την Ασία και την Βιθυνία, καταλήγοντας στη Ρώμη όπου συνελήφθη από τον Νέρωνα και μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο το 66 ή 68 μ.Χ. Όμως δεν θέλησε να σταυρωθεί όπως ο Χριστός, αλλά ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω, νοιώθωντας ανάξιος να μαρτυρήσει όπως Αυτός. Έγραψε δυο Καθολικές Επιστολές.
Ήταν σεμνός και φρόνιμος. Διακρινόταν για τον θείο ζήλο του, όχι μόνον μετά την Πεντηκοστή, μετά την οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο όπως οι Πράξεις μας πληροφορούν, αλλά και κατά τη ζωή του με τον Κύριο. Χαρακτηριστικό γεγονός που φανερώνει τα παραπάνω είναι όταν ο Κύριος θέλησε να πλύνει τα πόδια των Μαθητών Του. Ο Άγιος Πέτρος δεν δέχθηκε με τίποτα να πλύνει ο Κύριος τα δικά του. Μόλις όμως άκουσε από το στόμα του Χριστού «Εάν μη νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ΄ εμού», απάντησε «Κύριε μη τους πόδας μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν», προχωρώντας από μια υπερβολή σε μια δεύτερη, από φιλοθεΐα όμως και ένθεο σκοπό, κατά τον Άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας.
Άλλα γνωρίσματά του ήταν ο ενθουσιασμός η συγνχωρητικότητά του και η μετάνοια, όπως αυτή φαίνεται μέσα από τα δάκρυα που έχυσε μετά την τριπλή άρνηση του Κυρίου που έκανε. Λέγει η Ιερά Παράδοση, ότι κάθε φορά που άκουγε πετεινολάλλημα ο Άγιος, θυμόταν την πτώση του, ταπεινωνόταν, μετανοούσε και έκλαιγε. Η πίστη του η εμπιστοσύνη του στο σχέδιο του Θεού και η κατά Χριστόν υπέρβαση του φόβου του θανάτου φανερώνονται περίτρανα όταν οι Πράξεις μας τον περιγράφουν να κοιμάται ήσυχος και ήρεμος, ενώ το επόμενο πρωΐ θα τον εκτελούσαν. Όμως οι προσευχές των Χριστιανών τον γλίτωσαν από τα δεσμά της φυλακής θαυματουργικά , όπως το ίδιο Ιερό Βιβλίο μας διηγείται.
Ο Απόστολος Παύλος ήταν Εβραίος επίσης, καταγόταν από την Ταρσώ και είχε τιμητικά τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη, γι΄ αυτό και ονομαζόταν και Σαύλος ή Σαούλ. Ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων και ήταν μαθητής του γνωστού νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ. Γνώριζε καλά τα Νομικά και Ελληνικά. Ήταν θερμότατος ζηλωτής του Μωσαϊκού Νόμου και των πατρικών του παραδόσεων. Προφανώς λοιπόν, υπήρξε και μεγάλος διώκτης της Εκκλησίας του Χριστού. Ο ανεξίκακος όμως Χριστός, τον «συνέλαβε» ως εξής:
Το 36 μ.Χ. περίπου και ενώ οι διώξεις κατά των Χριστιανών ήταν συνεχείς, ο Σαούλ πήγαινε στη Δαμασκό εφοδιασμένος με συστατικές επιστολές από τους αρχιερείς για να παραλάβει και να μεταφέρει φυλακισμένους Χριστιανούς και να τους μεταφέρει στα Ιεροσόλυμα. Πλησιάζοντας στον προορισμό του, περιλάμπεται από ένα ουράνιο εκτυφλωτικό φως και ακούει φωνή να του λέει: «Σαούλ, τι με διώκεις;» Έντρομος ρωτά, «Τις ει Κύριε;» και λαμβάνει την απάντηση: «Εγώ ειμι Ιησούς, ον συ διώκεις…».
Αφού τυφλώθηκε πρόσκαιρα από το ουράνιο αυτό φως, οδηγήθηκε χειραγωγούμενος στη Δαμασκό. Εκεί κατηχήθηκε και βαπτίστηκε από τον Άγιο Απόστολο Ανανία. Ανακτά την όρασή του και αρχίζει καινούρια ζωή. Από διώκτης του Χριστού γίνεται ζηλωτής κήρυκας του Ευαγγελίου. Κόποι, θλίψεις, κίνδυνοι, ναυάγια, ραβδισμοί, φυλακίσεις, οδοιπορίες, πείνα, δίψα οι σύντροφοί του στις περιοδείες του. Τα υπέμεινε όμως όλα με χαρά για την αγάπη του Χριστού και την σωτηρία του αδελφού. Ταυτιζόταν με όλους και ζούσε τα προβλήματά τους σαν να ήταν δικά του: «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;…». Είχε ισχυρή κρίση και αντίληψη, ήταν γεμάτος θέληση και αγάπη, ήταν δραστήριος παρατηρητικός, εύστροφος και είχε ιδιαίτερη διοικητική ικανότητα. Η παιδεία που είχε του επέτρεψε να στραφεί και να κηρύξει στους ειδωλολατρικούς λαούς (Έθνη) γι΄ αυτό και ονομάστηκε «Απόστολος των Εθνών».
Μας άφησε Επιστολές τις οποίες έστελνε σε διάφορα μέρη, χάριν ωφελείας των εκεί χριστιανών. Μέσα σ΄αυτές φαίνεται το ύψος των νοημάτων και των πνευματικών αποκαλύψεων που του χάρισε ο Θεός. Καταφέρνει να ερμηνεύσει την Παλαιά Διαθήκη παράλληλα με την Καινή, διδάσκει τα δόγματα της Πίστεώς μας, πλατύνει την ηθική διδασκαλία του Ευαγγελίου και υποδεικνύει στον καθένα τα καθήκοντά του, ανάλογα της ηλικίας και της γενικότερης κατάστασής του.
Η ξεχωριστή και ιδιαίτερη προσφορά του καθενός από τους δυο Αποστόλους στη σωτηρία της Ανθρωπότητος υπήρξε καθοριστική. Γι΄ αυτό δόξα και ευχαριστία αρμόζει στον Πανάγαθο Θεό που μας χάρισε τους Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Του, για να μπορέσουμε να βρούμε την «θύρα του ελέους» και να φτάσουμε κοντά Του από αυτή κιόλας τη ζωή. Τιμή και ευγνωμοσύνη στους Αγίους Πέτρο και Παύλο που χάρις το έργο τους βρισκόμαστε και εμείς σήμερα στον ίσιο δρόμο της Ορθοδοξίας, στον δρόμο που οδηγεί στην Άνω Ιερουσαλήμ, της οποίας με τις πρεσβείες των Αγίων και Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου ελπίζουμε να αξιωθούμε.
|
|
|
|